10 January 2006

ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ေမးေနသူ၊ ေတြးေနသူ၊ သတိရေနသူမ်ားသို ့

ကၽြန္မ ေနလို ့ ေကာင္းသြားပါၿပီ။ .. ထင္ရတာပဲ။.. ကိုယ္မပူေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့၊ အဖ်ားမရွိေတာ့ဘူး။ အင္း.. ဒါဆို ေနေကာင္းၿပီေပါ့။
ေနလို ့နည္းနည္း ေကာင္းတာနဲ ့ တနလၤာေန ့ထဲက အလုပ္ေရာက္၊ အလုပ္လုပ္ေနရလို ့.. ဘေလာခ့္မွာ ဘာမွ မေရးႏိုင္ျဖစ္ေနတာပါ။

ဒီရက္ပိုင္းမွပဲ အလုပ္မွာကလည္း အလုပ္ရွုပ္တယ္ မဆိုသာေပမယ့္ လုပ္စရာေလးေတြ မျပတ္ရွိေနေတာ့့ ဘေလာခ့္မွာ ပိုစ့္အသစ္မေရး အားဖူး ျဖစ္ေနတာပါ။ ေခါင္း သိပ္မၾကည္ေတာ့ ဘာကိုမွ သိပ္မေတြးခ်င္တာလည္းပါ ပါတယ္။ အရင္က ကၽြန္မ ဘေလာခ့္ေရးတယ္ဆိုတာ အလုပ္လုပ္ရင္း ေရးတာေလ။ အလုပ္မွာ မအားရင္ အိမ္မွာ ေရးဆိုရင္လည္း၊ အိမ္မွာဆို ဘေလာခ့္ေရးဖို ့အားမရွိလို ့ပါ လို ့ ဆင္ေျခေပးခ်င္မိတယ္။ လူက မဖ်ားေတာ့ဘူး ဆိုေပမယ့္၊ ပံုမွန္လူေကာင္းလိုေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး။ သက္သာတယ္ဆိုေပမယ့္၊ ေခ်ာင္းဆက္ဆိုးေနတုန္းဆိုေတာ့ ေဆးေတြက ဆက္ေသာက္ေနရတုန္းပါ။ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆး ေသာက္ေနရပါတယ္ဆိုမွေတာ့ အိပ္ခ်င္ၿပီေပါ့။ အလုပ္သြားမွ ပိုက္ဆံရမွာမို ့သာ အလုပ္လာေနရတာ၊ အလုပ္မွာလည္း အိပ္ငိုက္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုလည္း ထမင္းစားၿပီးရင္ အရင္လုိ ကြန္ျပဴတာေရွ့ေတာင္ မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ အိပ္ရာ၀င္ၿပီး အိပ္ဖို ့ပဲ စိတ္ကူးရွိ၊ အိပ္မိေနပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္မ ေနမေကာင္းတုန္းက ဂရုတစုိက္နဲ ့ သတင္းေမး၊ အားေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ ့ စားစရာ လာပို ့ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မ ေနမေကာင္းရင္ စိတ္ညစ္ေနတတ္မွန္းသိလို ့ အေ၀းကေနၿပီး သတိတရ နဲ ့ ဖုန္းဆက္၊ စကားေတြေျပာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အားေပးခဲ့တဲ့ အျပင္၊ ကၽြန္မ ေျပာသမွ် ( အင္း ရစ္သမွ် လို ့ေျပာရင္ပုိေကာင္းမယ္) နားေထာင္ေပးခဲဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ့ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိတယ္။

အရင္က ဖ်ားတယ္ ဆိုတာ ဘယ္လိုလည္း ေသခ်ာမသိဘူးျဖစ္ေနတာ၊ ခုသိလိုက္ရေတာ့ ဖ်ားတယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ပဲ။ ကၽြန္မ အေမက ကၽြန္မကို က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့ ကုသိုလ္မဟုတ္ဘူးလုိ ့ ဘာလို ့ အၿမဲေျပာခဲ့တာလည္းဆိုတာကို ခုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းၾကီး နားလည္သြားပါၿပီီ။ တစ္ေခါက္တည္းနဲ ့ မွတ္သြားၿပီ။ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္ မဖ်ားခ်င္ေတာ့ဘူး။ :D