ထိပ္ဆံုးသို ့

ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀တည္းကေန ခုခ်ိန္ထိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိေနတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။ ကၽြန္မ့ဘ၀မွာ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ သူမ်ားတိုက္တြန္းလို ့ လုပ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့ အရာေတြ အလြန္နည္းပါးခဲ့ၿပီး၊ ကိုယ့္ဆႏၵ အရ လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိလို ့ လုပ္ခဲ့တာေတြက အေတာ္မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္မ ဆႏၵနဲ ့ကၽြန္မ လုပ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ အလယ္မွာ ၾကိဳးစားေနပါလွ်က္နဲ ့ အဆင္မေျပမွု ့ေတြ ႀကံဳလာၿပီး စိတ္ေတြရွဳပ္လာ၊ အားေလွ်ာ့လာၿပီး ေရွ့ဆက္ လုပ္ခ်င္စိတ္ မရွိတာေတြ ျဖစ္လာတာမ်ိဳး အၾကိမ္ေပါင္းမ်ား ျဖစ္ခ့ဲဘူးတယ္။ အဲ့ဒီလို စိတ္ဓာတ္က်လာၿပီဆို ကၽြန္မ၊ ဒီကဗ်ာေလးကို သတိတရနဲ ့ စိတ္ထဲကေန အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ရြတ္ဆိုၿပီး အားတင္း၊ အားယူ ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ကၽြန္မ အတြက္ အမွတ္တရပါပဲ။ ဒီကဗ်ာေလးကို ကၽြန္မ ေနာက္ထပ္လည္း အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ရြတ္ဆိုေနဦးမွာပါ။

ထိပ္ဆံုးသို ့

တစ္ေတာင္ေပၚ တစ္ေတာင္ဆင့္
ေတာင္အျမင့္ ပတ္ၿခံရံ
တစ္ေတာင္ဆံုးျပန္ေတာ့
တစ္လံုးက်န္ျပန္ေသးသမို ့
ဖန္ဖန္ေလ အားအင္ႏွိဳးလို ့ရယ္
ၾကိဳးေလွ်ာက္ရျပန္။

ခါတေလ ပင္္ပန္းတာေၾကာင့္
ေတာ္ပါၿပီ ဆက္မလွမ္းခ်င္ဘု
ရပ္တန္းက ရပ္မယ္ႀကံ
အမွန္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မလား။

စခဲ့မိဟာေပါ့
တစ္ေန ့မွာ ဆံုးရာေရာက္ပါလိမ့္
အားေလွ်ာ့ကာ ဆုတ္ခ်င္စမ္းပါနဲ ့
စိတ္ႏြမ္း အသာေျဖဦး
မာလာေငြ ကန္ေရေအးရယ္ႏွင့္
ငွက္ေတးကို အာရံုဆင္လို ့
မူတသြင္ အားသင္သစ္လိုက္ပါ့
ခ်စ္ဖြယ့္လူသား။

ေငြတာရီ

Thanks to khwunn and THKZ.