အစားအေသာက္၊ ၾကက္ဥဟင္း

ခုရက္ပိုင္း ဟင္းခ်က္မစားျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။ ဟင္းခ်က္ခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ ညစာ အတြြက္ဆို အလုပ္က အျပန္လမ္းမွာ တစ္ခုခု ၀ယ္လာလိုက္တာ မ်ားတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ အျပင္ထြက္စားတဲ့ အခါစား၊ KFC တို ့၊ Pizza မွာစားတဲ့အခါ စားလုပ္တယ္။ အလြန္ဆံုး ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ငါးမုန္ ့ေၾကာ္၊ လက္ဖက္ေလာက္ပဲ အိမ္မွာ လုပ္စားျဖစ္တယ္။ ဒီေန ့လဲ ညစာကို အျပင္က ၀ယ္လာတယ္၊ Pork Rib and Special Sauce ဆိုလို ့ ဘာမ်ားလဲ တစ္ခါမွ မစားဖူးတာနဲ ့ ၀ယ္စားၾကည့္တာ၊ စားလုိ ့လဲ မေကာင္းဘူး။ ပံုမွန္ဆို စားေနၾက အစာေတြပဲ မရိုးမအီးပဲ အၿမဲ စားတာမ်ားတယ္၊ ခုတေလာမွာ ေျပာင္းလဲမွလို ့ ေတြးမိလုိ ့ မစားဘူးတဲ့ အစားေသာက္ေတြ စမ္းၿပီး စားၾကည့္ေနတယ္။ ဒီေန ့ဟင္းမွာ ပါတဲ့ Sauce က ခ်ိဳခ်ိဳၾကီး၊ ရန္ကုန္က ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္ ထဲက အရည္ေတြ လိုပဲ။ သူကေတာင္ ပိုခ်ိဳေသးတယ္။ အဲလို ခ်ိဳတိုတို အရသာေတြ လံုး၀ မၾကိဳက္။ ရန္ကုန္က ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္ ဆိုလည္း မၾကိဳက္လို ့ သိပ္မစားျဖစ္ဘူး။ ကုန္းေဘာင္ၾကီးေၾကာ္ေတာ့ ၾကိဳက္တယ္။ ဒီေန ့ ၀ယ္လာတဲ့ ထမင္းနဲ ့ ဟင္းကိုု မၾကိဳက္ေပမယ့္ ကုန္လုနီးပါး စားျဖစ္တယ္။ တိုးတတ္လာတဲ့ သေဘာပဲ။
ထမင္းစားၿပီး ကြန္ျပဴတာထဲက ပံုေတြရွင္းရင္း ေနာက္ဆံုး ဟင္းခ်က္ထားတဲ့ ပံုေတြကို ျပန္ၾကည့္ ျဖစ္သြားတယ္။ အခု ဒီမွာ တင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုက ၁၇ ေမ ၂၀၀၈ က ခ်က္တဲ့ ၾကက္ဥဟင္း။ ၾကက္ဥကို ျပဳတ္ၿပီး ဒီတိုင္း ခ်က္တာမ်ိဳး မၾကိဳက္ဘူး။ နံတယ္လို ့ ခံစားရတယ္။ ၾကက္ဥျပဳတ္ မၾကိဳက္လို ့ ျဖစ္မယ္။ ၾကက္ဥကိုျပဳတ္ၿပီး ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ေဂၚဖီ၊ ၾကက္သြန္ နည္းနည္းနဲ ့ ငရုတ္သီးစိမ္းေလး နဲ ့ သုတ္တာ၊ ေရွာက္သီး ခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလး ညွစ္ထားတာေတာ့ တခါတေလ စားလို ့ရတယ္။ အဲဒါလည္း ရန္ကုန္ အိမ္မွာတုန္းကသာ စားဖူးတာ၊ မစားတာၾကာေတာ့ ၾကက္ဥျပဳတ္သုတ္မွာ ဘာေတြ ပါတယ္ဆိုတာေတာင္ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ၾကက္ဥဟင္းနဲ ့ ဘဲဥဟင္းဆို ဘဲဥဟင္းကို ပိုၾကိဳက္တယ္။ စားလို ့ေကာင္းတယ္။ အလႊာအလႊာနဲ ့။ ဒီမွာေတာ့ ဘဲဥဆိုတာ ၀ယ္မရေအာင္ ရွားေတာ့ ၾကက္ဥဟင္းပဲ ခ်က္စားျဖစ္တယ္။ ၾကက္ဥဟင္းခ်က္ရင္ ျပဳတ္၊ ၿပီးရင္ အခြံခြါ၊ ေၾကာ္ၿပီးမွ ျပန္ခ်က္တာမ်ိဳးပဲ ၾကိဳက္တယ္။ ၾကက္ဥျပဳတ္ရင္ အက္ကုန္မွာစိုး ရတယ္။ အဲ့ဒီတခါ ၾကက္ဥျပဳတ္တုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့ နည္းအတိုင္း ဆီေလး တစ္စက္ ႏွစ္စက္ထည့္ၿပီး ျပဳတ္ျဖစ္တယ္။ မကြဲေတာ့ဘူး။ အရင္က ၾကက္ဥေတြ မအက္ေအာင္ဆို ဆားေလးနည္းနည္း ထည့္ျပဳတ္တယ္။ ရန္ကုန္အိမ္မွာေတာ့ ထမင္းအိုးက ၾကီးေတာ့ ၾကက္ဥ နည္းနည္း ျပဳတ္မယ္ဆို ထမင္းခ်က္တုန္း ၾကက္ဥေတြကို ေရေျပာင္ေအာင္ေဆးၿပီး ထည့္လိုက္တယ္။ ခုထမင္းအိုးကေတာ့ တစ္ေယာက္စာ နည္းနည္းေလး ခ်က္တာမို ့ထည့္ မျပဳတ္ျဖစ္ဘူး။ ၾကက္ဥ ျပဳတ္ၿပီး ေရးေဆး၊ အခြံႏြာၿပီး ျပန္ေၾကာ္တယ္။ အလံုးလိုက္ ေၾကာ္တဲ့ အခါလည္း ေၾကာ္တယ္။ ႏွစ္ျခမ္းျခမ္းၿပီး ေၾကာ္တဲ့အခါလည္း ေၾကာ္တယ္၊ စိတ္ကူးေပါက္သလိုေပါ့။ ၾကက္ဥ အလံုးလိုက္ ေၾကာ္ရင္ ဆီေပါက္တယ္။ ျခမ္းၿပီး ေၾကာ္ရင္ ဆီေတြက အျမွဳပ္ ထြက္တယ္။ ရန္ကုန္ အိမ္မွာ အရင္ကဆို ႏွမ္းဆီပဲ မျမဲသံုးေတာ့ ၾကက္ဥျခမ္းေၾကာ္ရင္ ပိုၿပီး အျမွဳပ္ေတြ မ်ားမ်ားထြက္တာ မွတ္မိေသးတယ္။ ၾကက္ဥျပဳတ္ကို တျခမ္း ျခမ္းတာမွာလည္း လွီးတတ္မွ။ ရန္ကုန္ အိမ္မွာတုန္းကဆို ျခမ္းေၾကာ္တာကိုေတာင္မွ အႏွစ္ထြက္တယ္ဆို မၾကိဳက္ၾကေတာ့ ၾကက္ဥျပဳတ္ကို အပ္ခ်ည္ၾကိဳး သန္ ့သန္ ့ နဲ ့ ႏွစ္ျခမ္းျခမ္း၊ ေၾကာ္ၿပီး ျပန္ခ်က္ရာမွာလည္း အႏွစ္ေတြ မထြက္ေအာင္ လုပ္တယ္။ ျဖတ္တဲ့ စက္ေလးရွိရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ ဓားနဲ ့ လွီးတာက အဆင္မေျပဘူး။ ခုေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခ်က္တာဆိုေတာ့ စိတ္ကူးေပါက္သလို ခ်က္လိုက္တာပဲ။ ၾကက္ဥကို ေၾကာ္၊ ၿပီးရင္ ေၾကာ္ထားတဲ့ ၾကက္ဥေတြကို ဆားနဲ ့ အရင္ႏွံ ့ေအာင္ လိုက္ျဖဴးတယ္။ ဟင္းခ်က္တဲ့အခါမွ ဆားထည့္ရင္ ၾကက္ဥျပဳတ္ထဲ ဆားမေရာက္၊ စားမေကာင္းဘူး ထင္တာနဲ့ အဲလို ့ အျမဲလုပ္တယ္။ ဘာအက်င့္ မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ၿပီးရင္ ဟင္းခ်က္တယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ ့ခ်က္တာ မ်ားတယ္။ ၀ယ္ရလြယ္လို ့။ မရွိရင္ ၾကက္သြန္နီနဲ ့ပဲ ခ်က္တယ္။ မက်ည္းသီးေတြ ဘာေတြက ရွာရခက္တယ္။ ရွိတာနဲ ့ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္လိုက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆီျပန္ခ်က္တာပဲ မ်ားတယ္။ အေဖနဲ ့ တူတာ။ ဟင္းဆို ဆီေတြျမဳပ္ေနမွ၊ ဆီမျပန္ရင္ မၾကိဳက္ဘူး။ ဆီက်န္ေရက်န္ ဆိုတာမ်ား ကိုယ့္ဟာကိုယ္ဆို လံုး၀ ခ်က္မစားဘူး။ ဆီမ်ားမ်ား စားတာ က်န္းမာေရး အတြက္ မေကာင္းမွန္းေတာ့ သိတယ္။ တခါတေလ၊ ငယ္တုန္းေလး စားရတာဆို စားလိုက္တာပဲ။ အသက္ၾကီးလာရင္ အဲဒီလို စားလို ့ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ ခုစားတာလဲ အလြန္အကၽြံမွ မဟုတ္တာ။ ခုအခ်ိန္မွာ စားလို ့ ရတုန္းေလး စားထားရတယ္။ သိၿပီး နားမေထာင္၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္သူေတြကို ေျပာရခက္တယ္ဆိုတာ အမွန္ပဲ။

ဟိုး ေက်ာင္းတတ္တုန္းက အေဆာင္မွာ အတူေနနဲ ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကက္ဥဟင္းခ်က္တာ ေတြ ့ဖူးတယ္။ျပဳတ္ရတာ ၾကာလို့ ဆိုၿပီး၊ မျပဳတ္ပဲ ၾကက္ဥေတြကို အရင္ေၾကာ္ၿပီးေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးဗူးနဲ ့ ဟင္းျပန္ခ်က္တယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီလို ခ်က္တာ မၾကိဳက္ဘူး။ လံုး၀ မစားတဲ့ အထဲေတာ့ မပါဘူး။ ဗိုက္ျပည့္ရံုေတာ့ စားတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးဗူးေတြ အနံ ့ ကုိ မၾကိဳက္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္ဟင္းခ်က္တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ၀ယ္မထားလို ့ ဗူးနဲ ့ခ်က္ရရင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြကို အနံ ့ ေပ်ာက္ေအာင္ အရင္ဆီသတ္၊ နည္းနည္း ၾကာၾကာေလး ျပန္ခ်က္တယ္။ အခုလည္း ဟင္းခ်က္ရင္ တခါတေလ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြကို ျပဳတ္တဲ့ အခါ ျပဳတ္တယ္။ ေသးေသးေလးေတြ လွီးထည့္တဲ့အခါ ထည့္ လုပ္တယ္။ ျပဳတ္ရင္ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ အေပၚခြံေတြေတာင္ ခြာၿပီးမွ ခ်က္တယ္။ အခြံေတြနဲ ့ စားရတာ မၾကိဳက္လို ့။ ပါးစပ္ရွဳပ္တယ္။ ရန္ကုန္မွာ တုန္းကဆို ဟင္းေတြကို ဆီသတ္တာ မေကာင္းလို ့ အနံ ့ မေပ်ာက္ဘူးဆို မစားဘူး၊ ခ်က္တဲ့ပံု မၾကိဳက္ရင္ မစားဘူး။ အိမ္မွတုန္းက အေမက မီးဖိုေခ်ာင္၀င္ခိုင္းရင္ အေဖက သင္ေပးတယ္။ ဟင္းကို ကိုယ္စားတတ္သလို ေလာက္ေတာ့ ခ်က္တတ္ရမယ္၊ သူမ်ားကို ခိုင္းတတ္ရမယ္။ ဒါဆိုေတာ္ၿပီ၊ မီးဖိုေခ်ာင္လည္း အၿမဲ၀င္ေနစရာ မလိုဘူး၊ အမ်ားၾကီးခ်က္ တတ္စရာလည္း မလိုဘူးတဲ့။ အေဖ့ သမီးလို ့ မေျပာရဘူး အေဖမွာတဲ့ အတိုင္း ဟင္းကို သူမ်ား စားေကာင္းဖို ့ေတာ့ မခ်က္တတ္ရင္ ရွိမယ္၊ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ပံုစံထြက္ေအာင္ေလာက္ေတာ့ ခ်က္တတ္တယ္။ သူမ်ားကို ခိုင္းရမယ္ဆို ေထာင့္ေစ့ေအာင္လည္း ခိုင္းတတ္ေသးတယ္။ :D ႏိုင္ငံျခားထြက္လာေတာ့ အေမ နဲ ့ အေဖက အေသအခ်ာ မွာလိုက္တယ္။ ကိုယ္စားခ်င္တာ ကိုယ္ၾကိဳက္သလို လုပ္စားႏိုင္ရင္စား၊ ကိုယ္မခ်က္ခ်င္လို ့ သူမ်ားခ်က္တာေတြ စားရမယ္ဆို ဂ်ီးမမ်ားနဲ ့ စားတတ္ေအာင္စား၊ ကိုယ့္အိမ္ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒီေနရာမွာေတာ့ မိဘစကား နားေထာင္ပါတယ္။ ကိုယ္မခ်က္ခ်င္လို ့ သူမ်ားခ်က္တာေတြ စားရတဲ့အခါ ဘာမွ ေျပာမေနဘူး၊ စားႏိုင္ရင္ စားလိုက္တယ္၊ မစားႏိုင္ရင္ မစားပဲ ေနလိုက္တာေပါ့။ ဒါဟာလည္း ပိန္ရျခင္း အေၾကာင္းအရင္းေတြ ထဲက အခ်က္ တစ္ခ်က္ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။