သိလည္း သိလ်က္၊
မသိရက္သို ့၊
သိုဝွက္ရင္တြင္း၊
အံကိုတင္း၍၊
သက္ျပင္းရွိဳက္ကာ။
ဒီေန ့ ဖတ္မိတဲ့ ဝတၱဳတစ္ပုဒ္ထဲက ကဗ်ာ အပိုင္း အစေလးတစ္ခုပါ။ ဘယ္သူေရးတဲ့ ဘယ္ကဗ်ာကလည္း ဆိုတာကိုေတာ့ ေျပာမထားပါဘူး။ ဒါေလးဖတ္မိမိခ်င္း စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတာက ကၽြန္မတုိ ့ ဘဝမွာ ဒီကဗ်ာထဲကလို သက္ျပင္းရွိဳက္ၿပီး ေနခဲ့ရတဲ့ အႀကိမ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနခဲ့ဲၿပီလဲ ဆိုတာကိုပါ။
တခ်ိဳ ့ကိစၥေတြမွာ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ပဲ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သက္ျပင္းရွိဳက္ အသာေလး ေနလိုက္တာ ပိုေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္၊ တခါတေလေတာ့လည္း စိတ္ထဲ ရွိတာေတြ ထုတ္ေျပာလိုက္ခ်င္သား။
6 comments:
Hello
M N N NAING
ေကာင္းတယ္ဗ်
lovely poem
အန္ၾကဳ ကဗ်ာထက္ Comment ကို ပိုၾကိုက္တယ္ ဟီးဟီးဟီးဟီးဟီး
ေကာင္းတယ္
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဟို ကဗ်ာအစပ္ေကာင္းေသာ ကိုသီဟေက်ာ္ေဇာနဲ ့ သူ ့အားကူညီ ပန္ ့ပိုးေပးေသာ ကိုဇာနည္မင္းထက္ကို အထူး ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း...:P
အေနာ္ လည္းေပါက္မယ္ ခ်န္မထားနဲ႔……
ဘူ
Post a Comment