She ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို နားေထာင္ရင္းနဲ ့ Notting Hill ထဲက ေစ်းတန္းေလး ၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ လန္ဒန္ မွာေနျဖစ္တုန္းက အခ်ိန္ေတြကို သတိရသြားတယ္။ အဲဒီႏွစ္ေတြက ဘေလာ့မေရး ျဖစ္ေသးတာ နာတယ္၊ မဟုတ္ရင္ ဟိုေလွ်ာက္ေရး ဒီေလွ်ာက္ေရးနဲ ့ ဒီထက္ အမ်ားႀကီး ေရးျဖစ္မွာ။ ေရးျဖစ္ခဲ့ရင္ ေနာက္တစ္ခ်ိန္မွာ ျပန္ဖတ္စရာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနမွာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတြ ့ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အေျပာင္းအလဲက ကြာျခားခ်က္က အရမ္းႀကီးတယ္ေလ။ အရာရာေတြ ့သမွ် ျမင္သမွ် အသစ္အဆန္းေတြ၊ နယ္ေျမသစ္၊ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရတဲ့ သူေတြကလည္း အသစ္ေတြ။ တခါမွ မႀကံဳဖူးတာေတြ ႀကံဳေတြ ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက အခုလို အေတြ ့အႀကံဳ မွတ္တမ္းမ်ိဳးသာ ေရးျဖစ္ခဲ့ရင္ ေလ့လာစူးစမ္းစပ္စုမွု ့ေတြလည္း ပိုၿပီး လုပ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ ထင္တယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀ဆိုေတာ့ အားတဲ့ အခ်ိန္လည္း မ်ားတယ္။
အခုအခ်ိန္မွာ အဲဒီတုန္းက ႀကံဳခဲ့ရတာေတြ ျပန္စဥ္းစားတဲ့အခါ အကုန္လံုးကို ဘယ္မွတ္မိႏိုင္ေတာ့မလဲ။ ေနာက္ဆုိ ဒီထက္ပိုၿပီး ေမ့ကုန္မယ္။ ေတြးေနမိပါတယ္..
4 comments:
ခုခ်ိန္ကစၿပီး မေမ႔ေအာင္ အကုန္ခ်ေရးထားမွ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ေနာ္ ... :)
တခါတေလလည္း ေတြးမိပါတယ္.. memory space ေတြ size ပိုၾကီးလာလို႕မ်ား လူေတြပိုျပီး ေမ့တတ္လာၾကတာလား လို႕ ..
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မွတ္တမ္းေလးရွိေနတာ ေကာင္းပါတယ္။
The Notebook ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ေျပာတယ္..
And in a flash.. They are gone.. တဲ့။ (အစက ဘေလာ့ေခါင္းစဥ္မွာေတာင္ ေရးထားေသးတယ္။ ေနာက္မွ ရွဴပ္လို႔ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တာ။)
ရုပ္ရွင္ တစ္ကားလံုးမွာ အဲ့ဒီစကားေလးပဲ မွတ္မိတယ္။ :)
မွတ္မိသေလာက္ ခ်ေရးထားေလ မေန။
ကိုယ္လည္း အလယ္တန္း အထက္တန္း ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာေတြ၊ သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာေတြအေၾကာင္း ေမ့ကုန္ၿပီ။
ဒိုင္ယာရီ ေရးက်င့္ မ႐ွိခဲ့တာ...
observation ညံ့တာ...
ဘာမဆို ေမ့လြယ္ေပ်ာက္လြယ္တာ...
အမွတ္တရေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ။
Post a Comment