YES.. I am Busy

ခုရက္ပိုင္း အလုပ္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္...

တနဂၤေႏြ.. ေန ့လည္ ၁၂း၀၀ - ည ၂၃း ၄၅ နာရီ
တနလၤာ.. ေန ့လည္ ၁၂း၀၀ - အဂၤါ မနက္ ၀၀း၃၀
အဂၤါ .. မနက္ ၇း၄၅ - ည ၂၃း၄၅
ဗုဒၥဳဟူး.. မနက္ ၇း၄၅ - ည ၂၂း၃၀
ၾကာသာပေတး .. မနက္ ၈း၃၀ - ညေန ၆း၃၀

ဒီအခ်ိန္ေတြအကုန္ ကိုယ့္အလုပ္စာပြဲ ကြန္ျပဴတာေရွ ့မွာ ထိုင္ ေအးေအးေဆးေဆး အလုပ္လုပ္ေနရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူ ၁၂ ေယာက္ထိုင္ေနတဲ့ စားပြဲ ၁၂ လံုး နဲ ့ ေရွ ့မွာ ထိုင္ခံု အမ်ားျပား ခ်ထားတဲ့ အခန္း တစ္ခုမွာ ဘယ္သူေတြမ်ား ဘာအကူအညီလိုမလဲ မ်က္ေျခမျပတ္လိုက္ၾကည့္၊ အကူအညီလိုတယ္ အခ်က္ျပလိုက္တဲ့ စားပြဲေတြအၾကား ေျပးလႊားသြားလာ၊ ေျပာဆိုညြန္ၾကားကူညီရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားခဲ့ရတာ။ ျပႆနာေပါင္းမ်ားစြာ၊ ထိုင္ခ်ိန္ မရွိဘူး။ ေတာက္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာ။ လူပင္ပန္း၊ ဦးေႏွာက္ေခ်ာက္ရသလို၊ စကားေျပာ ရွင္းျပရတာေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ တခါတေလ အရစ္လည္း ခံရတယ္။

တနလၤာေန ့ကဆို ေန ့လည္ အလုပ္ေရာက္ကတည္းက ျပန္တဲ့အထိ တစ္ခ်က္မွ အနား မရခဲ့ဘူး။ အဲဒီ ကိုယ္တာ၀န္ယူထားတဲ့ အခန္းထဲက ထြက္ဖို ့ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ Tea Break ဆိုတာ ေမ့လိုက္၊ ညစာ ထမင္းကိုေတာင္ အဲဒီ အခန္းထဲမွာပဲ စားလိုက္ပါဆို ့လာပို ့တယ္။ ဒီေလာက္ လူေတြအမ်ားႀကီးေရွ ့မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ၿပီး မစားတတ္တာနဲ ့ ညစာ မစားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ လူေတြအားလံုးရွင္းတဲ့အခ်ိန္က ၁၂ ေက်ာ္မွာဆိုေတာ့ လူလည္းေမာေနၿပီး၊ စားလို ့လည္းမ၀င္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သန္းေခါင္းေက်ာ္ ၊ ၁၂ နာရီနီးပါး မတ္တပ္ရပ္ (ေျပးလႊား)ေနရတဲ့ ေျခေထာက္က ေကာင္းေကာင္းေတာင္ လမ္းေလွ်ာက္ မရေတာ့ဘူး။ အဲဒီေန ့က စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ကလည္း ေဒါက္နဲ ့့။ အဲဒီေန ့က အိမ္ေရာက္တာနဲ ့ ေရခ်ိဳး ေျခေထာက္ေဆးလိမ္းၿပီး လွဲလိုက္တာ ဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ေနာက္ေန ့ေတြမွာ ေတာ့ ဖိနပ္အပါးပဲ စီးမွျဖစ္မယ္ ေျပာၿပီး အပါးပဲစီး ျဖစ္ေတာ့တယ္။

တနလၤာအေတြ ့အၾကံဳအရ တစ္ခန္း တစ္ေယာက္ မနက္၊ည ခြဲ တာ၀န္မယ္ဆို ႏိုင္လည္းမႏိုင္ နားခ်ိန္လည္း မရွိဆုိေတာ့၊ တစ္ခန္း ၂ ေယာက္ တာ၀န္ယူရဖို ့ အဂၤါ၊ ဗုဒၶၶဟူးေတြမွ မနက္ ၇း၄၅ - ည ၁၁း၀၀ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ ၁၁ ဆိုေပမယ့္ ျပန္ရတဲ့အခ်ိန္က အားလံုးၿပီးမွဆိုေတာ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ အိမ္ေရာက္တာပါပဲ။ တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္ ထမင္းသြား စားလို ့ရတယ္။ အခ်ိ္န္စာရင္းထဲကဆို တခါနား မိနစ္ ၃၀ နဲ ့ ၃ ခါ နား ဆိုတာေတာ့ မရဘူး။

အလုပ္က စီစဥ္ေပးတာေတြ စားမရဘူး။ တနလၤာေန ့မွာ သူတို ့စီစဥ္တာေတြ မစားတတ္လို ့ ဘာမွ မစားဘူးဆိုတာ သိသြားတဲ့ အစားအေသာက္ စီစဥ္တဲ့သူက အဂၤါေန ့ မွာ ေန ့လည္စာကို သီးသန္ ့သြား၀ယ္ေပးပါတယ္။

ကိုယ့္ထမင္းစားတဲ့အခ်ိန္က သူမ်ားေတြ Tea Break သြားတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနတာလဲ ပါတယ္။ သီးသန္ ့ၾကီး ၀ယ္ေပးရတာ အားနာတာနဲ ့ ေနာက္ပိုင္း စားေသာက္ခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ သူမ်ားေတြ အတြက္ စီစဥ္တာပဲ စားမယ္ပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့တယ္။ စားျဖစ္လားဆို ဒီလိုပါပဲ။ Lunch/Dinner ဟာေတြ လံုး၀ မစားႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ Tea Break က မုန္ ့ေလာက္ပဲ စားျဖစ္တယ္။ မနက္ပိုင္းမွာ ေအာက္ထပ္ဆင္းၿပီး Breakfast ကိုယ့္ဘာသာ ၀ယ္စားလိုက္တယ္။ ခုရက္ပိုိင္း ပိန္သြားတယ္ေနာ္ ေျပာၾကရင္ေတာ့ ၀ မွာစိုးလို ့ ၀ိတ္ခ်ေနတာလို ့ ျပန္ေျဖလိုက္မယ္ :))

ဒီရက္ပိုင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ ့ရတဲ့သူေတြက ကၽြန္မတို ့ အလုပ္လုပ္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကို သိေနေတာ့ ေမးၾကတယ္။ သူတို ့ေတြ ့ရာ.. လုပ္တာကိုင္တာေတြ အၿပံဳးမပ်က္၊ ပင္ပန္းတဲ့ပံု မေပါက္ဘူးတဲ့။ တကယ္ဆို ဦးေႏွာက္လည္း ပင္ပန္းသလို၊ လူလည္း ပင္ပန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၿပံဳးေနလို ့မျဖစ္တာ၊ အလုပ္တစ္ခုကို အလုပ္လိုပဲ ဒီလိုပဲ လုပ္ရမွာေပါ့။

“Work is either fun or drudgery. It depends on your attitude. I like fun.”

မလုပ္မျဖစ္ လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားမွာ ကိုယ့္စိတ္ေလး ထားတတ္ေအာင္ အလုပ္လုပ္မွ။ သည္းမခံႏိုင္ဘူးဆို ေနာက္မွ ကိုယ္နဲ ့အဆင္ေျပမွာကို အခ်ိန္ယူ အေသအခ်ာ စဥ္းစား ဆံုးျဖတ္ၿပီး လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ရမယ္လို ့ ထင္တာပဲ။

အလုပ္လုပ္တာမွ အလုပ္ခ်ိန္မ်ား အလုပ္ပင္ပန္းတာေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ အလုပ္က လူတခ်ိဳ ့ရဲ့ အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ စိတ္တိုရတာေတြေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒါေတြ ေခါင္းထဲ သိပ္မထည့္တာေကာင္း ပါတယ္။ စိတ္တို ေဒါသထြက္စရာ ဆိုတာမ်ိဳးက ခ်ေရးတိုင္း မေကာင္းဘူး၊ တခါတေလ ခ်ေရးလိုက္ရင္ စိတ္ထဲမွာ ပိုေဖ်ာက္မရ မွတ္မိေနၿပီး ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ ပိုရွာသလို ျဖစ္ေနတတ္တယ္။

ဆက္တိုက္ ပင္ပန္းထားတဲ့အတြက္ ဒီေန ့ ခြင့္ယူခ်င္ ယူလို ့ရတယ္။ လုပ္စရာေလးေတြလည္း ရွိ၊ အီးေမးေတြလည္း ျပန္စရာရွိမယ္ထင္လို ့ ဒီေန ့ Off မယူပဲ အလုပ္လာျဖစ္တယ္။ ဒီေန ့က သာမန္ အလုပ္ခ်ိန္ပဲ ( မနက္ ၉ နာရီ- ညေန ၆ နာရီ) ။ ကိုယ္ကပဲ ေပတာလား မသိဘူး။ ဒီေလာက္ ပင္ပန္းတာ (တစ္ပတ္ေလာက္) အရမ္းပင္ပန္းတယ္ မခံစားရဘူး၊ အိုေက ေသးတယ္။ ဆက္တိုက္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ခံႏိုင္ရည္ရွိရွိ ေရရွည္က်န္းမာေရးအတြက္ မေကာင္းဘူး။

ဒါနဲ ့ ဒီရက္ပိုင္း လူအမ်ားႀကီးနဲ ့ ဆက္ဆံေျပာဆိုရလို ့လားမသိဘူး လူေတြအေၾကာင္း အရင္ထက္ နည္းနည္းပိုသိလာ သလိုလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ လူဆိုတာ လူပါပဲ။ :))